Ο Γιώργος Γυπαράκης πλέκει μια ιστορία γραμμένη με φωτογραφίες και πρωταγωνιστές δυο λαστιχένια όντα, ένα κόκκινο, ένα μπλε και σκηνικό χώρο το πάντρεμα του μικρόκοσμου με τον μακρόσκοσμο. Είναι οι πρώτοι κερα-μύστες, μορφές παραμυθένιες στην ανάγκη του καλλιτέχνη να φτιάχνει παραμύθια με σύγχρονα αιτήματα, με σώμα υλικό, μεταβιομηχανικά και πρωτογενή.

Η δουλειά του συνδεδεμένη με το διάλογο της πραγματικής, ελαφριάς ύλης και του φωτός είναι θεατρική και τελετουργική, ολοκληρωμένη από τη δεκαετία του 90, συγκλίνει στο αίτημα της επαναφοράς της τέχνης των χεριών και της μετάβασής της στο χώρο της τεχνολογίας.

Ο Γυπαράκης έπλεκε με το σύρμα, πριν λίγα χρόνια, τώρα περνά στην πλοκή των εικόνων. Το αφηγηματικό στοιχείο τον ενδιαφέρει, όπως και αρκετούς καλλιτέχνες της νεότερης γενιάς,  Οι άξονες του έργου αναπτύσσονται από τη γέννηση της ζωής με κύριο συστατικό το νερό, τον έρωτα που διατηρεί τη ζωή, τους πρωτόπλαστους που πλάστηκαν σαν ένα κανάτι, από γη, νερό και πύρινη ζωή, την αναπαραγωγή της δημιουργικής διαδικασίας του πλάστη, τις καταστροφές που δημιουργεί ο άνθρωπος με την εγωκεντρική στάση του απέναντι στη γη. Ο Γυπαράκης βλέπει το κανάτι ήρωα μιας άλλης εποχής που μπορούσε να ερωτεύεται το νερό, σε αντίθεση με τη δική μας ωφελιμιστική εποχή του νεροχύτη.

Η ελπίδα βρίσκεται στον κόκκινο πλανήτη Άρη που, σαν κανάτι, ψήθηκε στον ήλιο κρατώντας στο εσωτερικό του το νερό, ελπίδα για το μελλοντικό διψασμένο άνθρωπο.

 

Μαρία Μαραγκού, ιστορικός τέχνης